نامه هایم را برای پاره کردن نوشته ام

می توانی بسوزانیشان...

حرفهایم را بی دلیل گفته ام

می توانی فراموششان کنی...

ولی عشقم را از صمیم قلب بخشیده ام

نمی توانی دوستم نداشته باشی

 نمی توانم زنده بمانم بی هوایی که نفس می کشی...

                                        بی کتابی که می خوانی...

                                                    بی قهوه ای که می نوشی...

                                                                بی اهنگی که می شنوی...

پیش از تو در پی کسی بودم تا به روشناییم بسپارد و با تو به روشنایی رسیدم.

نمی توانم نادیده انگارم کسی را که مبهوتم می کند

                                     شعری که به شگفتم می اندازد

                                                ... وعطری که می لرزاندم...

اگر با تو بنشینم - دقایقی حتی – ترکیب خونم دگرگون می شود

کتاب ها به پرواز در می ایند و توازن زمین به هم می خورد

من با تو دانستم که سیاهی جوهر در سیاهی چشمان تو جریان دارد

عشق تو غم را به من اموخت و من روزگاریست به کسی محتاجم که غمگینم کند

به کسی که میان بازوانش چون گنجشک بگریم

به کسی که تن پاره هایم را چون شکسته ی بلور گرد هم آورد

که من در زیر اب نفس می کشم من

                                              غرق...

                                                    غرق...

                                                          غرق می شوم...

 ساده بودم

ساده بودم، ساده                             

                                          ساده مثل کف دست

                                               من نمی دانستم، ساده بودن سخت است

مثل آیینه ی آب، صاف و آسان بودم، دل و دستم یک رنگ، مثل باران بودم

                                                که به خاک افتادم...

دل بریدم رفتم، به سفر تن دادم

خشک سالی در پشت، قحط سالی در پیش، به تو روی آوردم

در گریزم از خوش به تو دل خوش کردم...

به تو عاشق بودم، شدم ایینه ی تو، صاف و صادق بودم

تو به من می گفتی: ساده بودن زیباست

عشق مثل خود تو، ساده مثل خود ماست

عشق کاری ساده نبود، عاشقی ساده نبود

همسفر در هر سفر، راهی جاده نبود

انتخابی کوتاه

عشق هم آمد و رفت...

به همان آسانی، زخم سختی زد و رفت...

قصه ی من این بود...

                                       این سراغازم شد

                                      بعد از آن قصه ی تلخ

                                                                     غم هم آوازم شد

ساده بودم، ساده

                    ساده مثل کف دست

                             من نمی دانستم ساده بودن سخت است...